Abdulkadir Karataş - Ayşe Sönmez - Cazgır

Abdulkadir Karataş

CAZGIR

Ne zaman cazgır oldum ben de bilmiyorum.
Aslında biliyorum.
Çocukluğumda, bizim sokakta Yücel Teyze vardı.

Hah işte tam cazgır oydu.
Her hafta sokağımızdaki komşulardan biriyle mutlaka kavga eder,
çoluk çocuk demeden önüne gelene cazgırlık ederdi.
Biz çocuklar, ondan öyle korkardık ki, onu görünce yolumuzu değiştirirdik.
Bir gün, okuldan dönerken sokağıma girdiğimde bir de ne göreyim!
Yücel Teyze, annemle kavga ediyor.
Gözlerime inanamıyorum!
Ama annemin cazgırlığı Yücel Teyzeyi bastırıyordu, şaşırıp kalmıştım.
Ben de bir sevinç, bir mutluluk, bir tebessüm onları izliyorum.
Tabii ki annemin hamleleri Yücel Teyzeyi bastırınca mutluluğum göklere yükseldi.
Bir anda ikisinin de sesi kesildi.
Bir de ne göreyim!
Sokağın başında babam.
O gün işten biraz erken çıkmış.
Şaşırdım, şaşkınlığımın nedeni babamın erken gelmesi ve onların babamı görünce suskunluğu.

Babam anneme, hadi eve komutunu verdikten sonra,
Yücel Teyzeye de haydi hanım sen de evine bakalım deyince, cazgırlık bir anda bitti.

İçimden, tüh keşke devam etselerdi de acaba kim cazgırlığı kazanacaktı demeden kendimi alamadım.
O günden sonra ben de cazgır olmaya karar verdim.
Çünkü daha cazgır olan, Yücel Teyze karşısında kazanıyordu.
İçimden yaşasın cazgırlık dedim.
Ve ben de cazgır oldum.

Fotoğraf : Abdulkadir Karataş
Yazı : Ayşe Sönmez / 28.11.2023