Emrullah Eyvallah - Erhan Demiralp - An

Emrullah Eyvallah

AN

Sarı saçları ışık saçan kadın, öğlen güneşinin rehaveti ile bu sakin köşede kendisine ait zamanın keyfini çıkarıyordu. Aynasını eline alıp hafif bir gülümsemeyle iç geçirdi. Aynaya bir daha baktı, doğal güzelliğine hayranlığını başını sallayarak onayladı. İçindeki huzur ve mutlu yaşantısı, onun en değerli güzellik kaynağıydı.

Aynası, gözlerinin altını ve alnındaki kırışıkları yansıtsa da her yaşını, keyfini sürerek mutlulukla geçirmişti. Zamanın geçişini kabul etmişti. Yaş almanın; deneyimleri, kazanımları, güzelliğinden çok daha fazla duygular ifade ediyordu. Bulunduğu anı, yaşaması gerektiğini annesi öğütlemiş, sorumluluklarının bilinci ile ilke edinmişti.

Etrafından geçen insanlara baktı. Herkesin kendine göre bir derdi, bir sıkıntısı vardı. Ekonominin durumu, akaryakıta gelen zamlar, dünyanın içinde bulunduğu kaos gibi konular, onun da zihnini kurcalıyordu. Kadın, bu sıkıntıları kendi içinde hissetmeden edemezdi, ancak bu sıkıntıların onu ilkelerinden saptırmasına izin vermedi. O, bu konulara takılmak yerine, bu anı yaşamaya odaklıydı. Bu an, onun için bir hediyeydi ve bu hediyeyi en iyi şekilde değerlendirmeliydi.

Kadın, aynaya tekrar baktı. Kendini daha önce hiç bu kadar güzel hissetmemişti. İçindeki huzur ve mutluluk, yüzüne yansımıştı. Aynadan gözlerini ayırıp, başını gökyüzüne kaldırdı. Güneş parlıyordu, hava tertemiz ve serindi. Kadın, derin bir nefes aldı ve gülümsedi. Bu gülümsemede, geçmişin deneyimleri, bugünün mutluluğu, yarının umutları vardı.

Kendi kendine şöyle dedi:

"Hayat, güzelliklerle dolu bir yer. Yeter ki onları görmek isteyelim. Dışarıda, umutsuzluk ve karamsarlık var. Ancak, ben bunlara odaklanmayacağım. Ben, güzelliklere odaklanacağım. Kendimi ve hayatı seveceğim. Çünkü, ben bunu hak ediyorum."

Fotoğraf : Emrullah Eyvallah
Öykü : Erhan Demiralp / 17 Eylül 2023 Pazar, Üsküdar