İlyas Göçmen - Tomris Sarhan - Manken

İlyas Göçmen

MANKEN

Tren hızla yol alıyordu. Bir ara makas değiştirirken yavaşladı. Bu arada ben ters yönde oturduğum için, karşımda oturan kadının neye bakıp heyecanlanarak bağırdığını anlamamıştım. Tren tekrar hızlanınca çayırda atılmış cansız vitrin mankenini gördüm. Kadıncağız, “Bu benim mankenim, bu benim dükkanımın mankeni” deyip ağlamaya başladı.

Yan tarafta oturan daha genç bir kadın koşarak geldi ve ağlayan kadını sakinleştirmeye çalıştı. Kadıncağız şiddetini artırarak ağlamaya devam etti. Yerimden kalkmak üzereydim ki yardıma gelen kadın, kendini takdim ederek, yanımdaki boş yere ilişerek oturdu. O da ağlamaklı bir durumdaydı. Meğer, bu iki kadın birbirleriyle elti olurlarmış.

Kriz geçirerek ağlayan kadının Bulgaristan'da giysi dükkanı varmış. Dükkanın alt katındaki deposunda, vitrinde sergilemek üzere çeşitli vitrin mankenleri bulunurmuş. Geçtiğimiz çayırda gördüğümüz manken de Aysel hanıma o günleri hatırlatmış.

Şimdi bir otelde temizlik işçisi olarak çalışıyormuş ve bu Aysel hanımın çok ağırına gidiyormuş. Elti olan kadın, daha genç ve hamileydi. Nereden nereye, mübadil olmak çok zor bir olay. İnsanları yerlerinden etmek bence çok kötü bir deneyim. Aysel hanımın iki oğlu da burada teknik üniversiteyi kazanmışlar. Büyük olan Erdal, son sınıfta, küçük olan oğlu da ikinci sınıftaymış. Bana bunları elti olan Mine hanım anlattı. Benim merakla dinlediğimi görünce herhalde açılmak istediler.

Ben o sırada Pendik'te oturuyordum. Onlar da Pendik'ten iki durak sonra ineceklerini söylemişlerdi. Hayatımızda karşılaştığımız bazı olaylar bizlere öylesine tesir ediyor ki üzerinden kaç sene geçse unutamıyoruz.

Fotoğraf : İlyas Göçmen
Öykü : Tomris Sarhan